Avramenko Zori v tvojich doloniach (PDF)

Vičnisť należyť nam. I kożen viźme sobi stiľky, skiľky vmistyťsia u żmeniach.
Tiľky ne rozsypte, bo svoho času Boh neuvażno rozčepiryv paľci — i ot teper na nebi
stiľky zirok, ščo ne porachuvaty naviť našym naščadkam.
Vypadkova zustrič pryvodyť holovnoho heroja u tabir zakolotnykiv. Reżym
inoplanetnych zaharbnykiv, jakyj, zdavalosia, żytyme vično, raptom počynaje triščaty
po švach... Ta naviť syly dobra, ščo majuť urešti-rešt peremohty, vyjavliajuťsia ne takymy vże j dobrymy. A syly zla — ne takymy vże j zlymy. Inakše każučy, vse, jak u
našomu żytti. Bo ce knyżka pro nas iz vamy. I do diďka kosmolioty ta prostorovi perechody.
Adże Vičnisť naspravdi u našych rukach. Prosto u żmeniach.

Roman-dylogija

Prysviačujeťsia Nataločci.
Avtor diakuje za dopomohu ta čyslenni konsuľtaciji Vladyslavu KOBYČEVU, čyji hlyboki znannia v haluzi astronomiji j astrozyky vyjavylysia napravdu bezcinnymy, a takoż Volodymyru PUZIJU, jakyj rozrobyv biölogičnu
klasykaciju vsich nezemnych ras, ščo zhadujuťsia v cij knyżci.

Zmalku ja liubyv dyvytysia v nične nebo, riasno vsijane bezliččiu jaskravych zirok.
Jich bulo ponad visimdesiat tysiač, vydymych neozbrojenym okom, i blyźko miľjona —
pomitnych naviť u slabkyj teleskop. Vony splitalyś u chymerni vizerunky j peretvoriuvaly
nebozvid mojeji planety na osiajne mereżyvne sklepinnia, do jakoho tak chotilosia dotiahtysia rukoju j začerpnuty zvidty żmeniu merechtlyvych vohnykiv…
Zori vydavalysia meni takymy blyźkymy, takymy dosiażnymy. Vony zavorożuvaly,
hipnotyzuvaly, vabyly do sebe z nadzvyčajnoju syloju. Dyvliačyś na nych, ja zabuvav pro
vse zemne i dumkamy zlitav uhoru, v bezkrajni kosmični prostory. Ja ne rozumiv, jak
liudy możuť żyty pid takym čarivnym nebom i ne dumaty pro zori, ščo siajuť u vysočyni.
Ale dovodylosia…
Dovodylosia żyty, ne dumajučy pro ce, bo dumaty bulo boliače j toskno. Dumaty —

označalo strażdaty, mučyty sebe marnymy spodivanniamy i tišytysia nezdijsnennymy
mrijamy. Dumaty — ce hortaty tragični storinky mynuloho, pereżyvaty za sumne siohodennia i z tuhoju dyvytysia v bezradisne majbutnie. Značno lehše bulo żyty bezdumno.
Prosto żyty — i ne dyvytysia v nebo. Ne bačyty zirok, jakymy my kolyś volodily i jakymy
tak bezdarno rozporiadylysia. A vrešti-rešt jich utratyly. Utratyly nazavżdy, bezpovorotno.
Zori znovu staly čużymy, dalekymy, nedosiażnymy. Vony vidmovylysia vid nas, i my
skorylysia jichniomu vyrokovi. Ne vidrazu, ne bez boroťby — ale skorylysia. I povernulyś
do zemnych sprav, namahajučyś ne zvodyty do neba očej.
Kolyšnia mohutnia liudśka cyvilizacija bula skynuta z pjedestalu svojeji velyči j rozporošena po Galaktyci. Sered sta miľjardiv zirok, nemov piščyny v okeani, zahubylysia
kiľka desiatkiv svitiv, zalyšenych u rozporiadżennia liudej. Svitiv, peretvorenych na velyčezni kosmični rezervaciji dlia vmyruščoho liudstva.
Do takych rezervacij należala j planeta Mahavarša. Iz sanskrytu jiji nazva perekladalasia jak „Velyka Krajina”, odnak naspravdi vona bula prosto velykoju tiurmoju. A ja
buv odyn z jiji vjazniv…

Zemlia nevblahanno nablyżalasia. Vnyzu proplyvly dovhasti korpusy hidroponnoho
kompleksu, blysnula na sonci zvyvysta strička riky i potiahlysia smuhy sviżoji rilli. A poperedu za kursom, bilia samoho nebokraju, vże vydnilysia budivli aeroportu.
Ne čekajučy na poperedżennia dyspetčera, ja vypustyv šasi. Z techničnoho pohliadu
ce bulo bezhluzdia, odnak pravyla je pravyla — jich należyť vykonuvaty. Čynovnykam z
departamentu bezpeky poliotiv ne vtovkmačyš, ščo zavantażenyj pid zavjazku suborbitaľnyj lajner vahoju dvadciať tysiač tonn może lyše stojaty na svojich kolesach. A šče —
poviľno peresuvatysia po litnomu poliu. Ale v żodnomu razi ne sidaty zi švydkistiu pjatsot
kilometriv na hodynu. U tomu nejmovirnomu vypadku, jakščo odnočasno vidmovliať antygravy lajnera ta zlitno-posadočnoji smuhy, nijake šasi ne vriatuje vid katastrofy. Zanadto vże velyka vertykaľna skladova impuľsu — švydkosti, pomnożenoji na masu.
— Kontroľnyj centr — visimsot trydciať druhomu, — počuvsia z dynamika żinočyj
holos. — Ostannia perevirka pered posadkoju. Povidomte pro stan bortovych system.
— Usi bortovi systemy funkciönujuť normaľno, — vidzvituvav ja. — Rozrachunkovyj čas do torkannia — pjatdesiat sekund. Pidtverďte ostatočnu hotovnisť smuhy.
— Hotovnisť pidtverdżuju. Mjakoji posadky, visimsot trydciať druhyj.
— Diakuju, Centre. Pryzemliajemoś.
Dosiahšy meżi litnoho polia, lajner z vidčutnym poštovchom uvijšov u zonu negatyvnoji gravitaciji i strimko pomčav nad rivnym betonnym pokryttiam posadkovoji smuhy.
— Je torkannia! Počynajemo haľmuvannia.
Zapraciuvaly na povnu potużnisť bortovi antygravy, vidchylyvšy sumarnyj vektor
syly tiażinnia v protyleżnyj napriamku ruchu bik. Teper lajner nače pidnimavsia polohym
schylom, ščosekundy vtračajučy švydkisť, a joho kinetyčnu energiju pohlynalo pole štučnoji gravitaciji.
— Švydkisť čotyrysta kilometriv na hodynu, — povidomyla dyspetčer. — Trysta —
dvisti — sto pjatdesiat — sto — simdesiat — pjatdesiat… Ostannij kilometr probihu.

Ja počav zmenšuvaty potużnisť antygraviv, a metriv čerez pjatsot i zovsim vymknuv
jich. Inerciji vystačylo rivno nastiľky, ščob iz čerepašačoju švydkistiu dopovzty do kincia
smuhy i vyjichaty na rulivnu doriżku.
Dali vid mene vże ničoho ne zależalo. Nazemna slużba aeroportu perechopyla kontroľ nad lajnerom i skeruvala joho do viľnoho vantażnoho terminalu.
— Čudova posadka, visimsot trydciať druhyj, — skazala naostanku dyspetčer. —
Praciuvaty z vamy odne zadovolennia.
— Vzajemno, Centre, — vidpoviv ja. — Visimsot trydciať druhyj zvjazok zakinčyv.
— Centr zvjazok zakinčyv. Pryjemnoho vidpočynku, Stefane.
— Do zustriči, Madri.
Vymknuvšy komunikator, ja vidkynuvsia na spynku pilotśkoho krisla i stav rozmynaty zaterpli mjazy šyji. Mij naparnyk, Achmad Raman, distav sygaretu, kvaplyvo rozkuryv jiji i hlyboko zatiahnuvsia. Pid čas poliotu vin utrymuvavsia vid palinnia, zate pislia
posadky čadiv mov parovoz.
— Znaješ, Stefane, — zadumlyvo movyv vin, — ja tobi ne zazdriu. A časom meni
tebe škoda.
Ja zdyvovano hlypnuv na nioho:
— A ce čoho?
Achmad zbenteżyvsia. Očevydiačky, ci slova vyrvalysia v nioho mymovoli.
— Ty čudovyj pilot, druże, — neochoče vidpoviv vin. — Kraščyj z usich, koho ja
znaju. Inši, z kym ja litav, buly prosto harni profesiönaly. A ty pilot vid Boha. Ty ne praciuješ u nebi — ty nym dychaješ, ty nym żyveš. Vono dlia tebe ridniše j blyżče za zemliu.
Achmad zamovk i zadyvyvsia na tonku, tremtlyvu civku sygaretnoho dymu. Jomu
javno ne chotilosia prodovżuvaty ciu rozmovu.
Tym časom lajner uże dopravyly na stojanku i teper zistykovuvaly z terminalom.
Čas bulo rušaty.
— Nu to j ščo? — zapytav ja, pidvodiačyś zi svoho miscia. — Do čoho ty vedeš?
— Ta do toho, ščo v našomu nebi tobi zatisno. Ty schożyj na ptacha, zamknutoho u
prostoromu voľjeri. Tam načebto j litaty można, ale odnakovo ce nevolia. Ja ż baču, jak
żadibno ty dyvyšsia na zori, koly my letymo nad stratosferoju. Tvoji oči palajuť nestrymnym vohnem. Inodi ja bojusia, ščo ty utneš jakuś durnyciu.
Ja movčky odiahnuv kiteľ, staranno unykajučy pohliadu naparnyka. Achmadovi
slova staly dlia mene nepryjemnym siurpryzom. Jakščo joho spostereżennia stanuť vidomi načaľstvu, jakščo vono tiľky zapidozryť, jaki dumky snovyhajuť u mojij holovi, poky
lajner mčyť nad planetoju po balistyčnij trajektoriji, to mene nehajno ż pereveduť z suborbitaľnych maršrutiv na jakuś tychochidnu posudynu, ščo ne pidnimajeťsia vyšče trydciaty kilometriv nad rivnem moria. Todi ja vże nikoly ne pobaču zirok u vsiomu jich
riznobarvji, vże nikoly ne vidčuju sebe choč trochy, bodaj na samu deščyciu, ta vse ż u
kosmičnomu polioti…
Mabuť zdohadavšyś, pro ščo ja dumaju, Achmad dodav:
— Ne pereżyvaj, Stefane, ja nikomu cioho ne kazav. I ne zbyrajusia.
— Diakuju, — vidpoviv ja. — Ty też możeš zaspokojitysia: ja ne robytymu durnyć.
Ty ce chotiv počuty?
— I ce takoż. Ale nasampered choču buty pevnym, ščo ty usvidomliuješ svoji problemy.
— Čudovo usvidomliuju. — Z cymy slovamy ja nadiahnuv formenoho kašketa. —

Harazd, chodimo. Rejs zakinčyvsia.

Aeroport Ńju-Kaľkutty buv najbiľšyj na Mahavarši. Kolyś vin nazyvavsia kosmoportom, prote rokiv devjanosto tomu joho bez zajvoho halasu perejmenuvaly. Taka ż dolia
spitkala i vsi inši kosmoporty planety, z jakych uże ponad storiččia ne startuvav żoden
kosmičnyj korabeľ. Astrovokzaly peretvorylysia na aerovokzaly, velyčezni angary dlia
miżzorianych suden postupovo demontuvaly, i na zhadku pro časy liudśkoho panuvannia
nad kosmosom zalyšylysia tiľky dovhi zlitno-posadočni smuhy z potużnymy antygravamy, rozrachovanymy na navantażennia do pjatysot kilotonn. Biľšisť cych smuh davno
buly vyvedeni z ekspluataciji, a ti, ščo šče prodovżuvaly funkciönuvaty, vykorystovuvaly
ledve na pjať vidsotkiv jich robočoji potużnosti, obsluhovujučy polioty transkontynentaľnych vażkovoziv na zrazok moho lajnera.
Ja nekvapno peretnuv napovnenyj liuďmy centraľnyj vestybiuľ aerovokzalu i spustyvsia na druhyj pidzemnyj riveń, de mistylysia magazyny, video- ta ihrovi salony, perukarni, bary, kafe ta restorany.
Ja liubyv zanuriuvatysia v atmosferu cioho nevelykoho, ale hamirlyvoho mistečka.
Časom u mene vynykala iliuzija, ščo ja perenissia na sotniu rokiv u mynule i znachodżusia
sered liudej, jaki vyrušajuť u podoroż ne na kiľka tysiač kilometriv, a v dovhotryvalyj
miżzorianyj perelit…
Poblukavšy pivhodyny sered strokatoji jurby, ja vidčuv, ščo vże nahuliav sobi apetyt,
i popriamuvav do nevelykoho restorančyka, ščo skromno prytulyvsia v samomu kinci odnoho z bičnych tuneliv. Ja časteńko zachodyv siudy perekusyty pislia roboty, meni duże
podobalasia tutešnia kuchnia.
Poky ociänt vykonuvav moje zamovlennia, ja povoli pyv mineraľnu vodu i bezturbotno sposterihav za dekoratyvnymy rybkamy, ščo plavaly u velyčeznomu akvariümi. Ale
nezabarom moju uvahu pryvernula chudeńka svitlovolosa divčynka rokiv dvanadciaty v
lehkij kvitčastij kurtočci j štaniach temno-synioho kolioru, ščo sydila za susidnim stolykom. Vona vże poobidala i teper linyvo kopyrsalasia lożkoju v deserti, čas vid času zyrkajučy v mij bik. Ja dopytlyvo podyvyvsia na neji, divčynka čomuś počervonila i znijakovilo
vtupylaś u svij desert.
Narešti ociänt prynis meni obid, pobażav smačnoho j popriamuvav do mojeji junoji
susidky. Počynajučy jisty, ja krajem oka pobačyv, jak divčynka prostiahla jomu banknotu
v sto rupij. U vidpoviď ociänt nezadovoleno pochytav holovoju i tycho ščoś skazav. Joho
sliv ja ne rozibrav, ale suť spravy zrozumiv: divčynka namahalasia rozplatytysia za obid
hotivkoju, prote ociänt vidmovliavsia jiji pryjmaty j vymahav kartku sociäľnoho zabezpečennia.
Divčynka rozhubylasia. Vona bezporadno znyzala plečyma i, zatynajučyś, počala pojasniuvaty, ščo zabula kartku v sumci, jaka z inšymy rečamy leżyť zaraz u kameri schovu.
Jiji akcent (a virniše, majże cilkovyta joho vidsutnisť) ostatočno projasnyv sytuaciju: jak
i ja, vona bula rodom z Poludennych ostroviv, meškanci jakych, perevażno naščadky brytanśkych ta pivničnoamerykanśkych peršoposelenciv, vperto ne bażaly integruvatysia v
nadto sociälistyčne suspiľstvo materykovoji častyny Mahavarši. Poludenni maly šyroku
avtonomiju v meżach federaciji j żyly za svojimy, značno liberaľnišymy zakonamy. Tak,

napryklad, vychovannia ditej vvażaly v nas vyniatkovoju prerogatyvoju baťkiv, a suspiľstvu v ciomu procesi vidvodyly druhoriadnu roľ. Vočevyď, divčynka vperše prybula
na materyk i zovsim ne vrachuvala tijeji obstavyny, ščo tut jiji vytraty kontroliujuť ne
tatko z matuseju, a derżava.
Zjasuvavšy, ščo sockartky v klijentky nema, a jiji baťky zalyšylysia vdoma, ociänt
neochoče distav telefon, ščob vyklykaty čerhovoho inspektora z dytiačoji kimnaty policiji.
Joho aż nijak ne tišyla perspektyva zčyniaty v restorani skandal, prote ničoho vdijaty vin
ne mih: za zakonom usi rozrachunky z nepovnolitnimy maly zdijsniuvatysia lyše čerez
fond soczabezpečennia, a braty v nych „żyvi” hroši — čy to hotivku, čy elektronni —
suvoro zaboronialosia.
Divčynka zaćkovano rozzyrnulasia v pošukach poriatunku, i majże vidrazu jiji pohliad zupynyvsia na meni. Ja zrozumiv, ščo zaraz vona utne jakuś durnyciu: kyneťsia
tikaty čy sprobuje daty ociäntovi chabara. Najhirše, ščo čekalo na neji čerez vidsutnisť
kartky, ce bezkoštovna lekcija z osnov sociäľnoji derżavy i povernennia dodomu. A ot za
zlisnyj antygromadśkyj učynok jiji mohly na kiľka misiaciv zaprotoryty do specinternatu.
Často-husto dity neadekvatno reagujuť na sytuaciju i, namahajučyś unyknuty dribnych
nepryjemnostej, zdatni vtrapyty u velyku chalepu…
Ci dumky blyskavkoju promajnuly v mojij holovi. Pidkoriajučyś impuľsovi, ja poklykav ociänta. Oskiľky ja buv postijnym klijentom zakladu, vin nehajno polyšyv divčynku
j pidijšov do mene.
— Sluchaju vas, ser.
— Pereprošuju, ščo vtručajusia ne u svoju spravu, — promovyv ja dosyť holosno,
ščob mene čula j susidka, — ale, zdajeťsia, ja możu vyrišyty problemu.
Ociänt podyvyvsia na mene trochy zdyvovano, a divčynka — z bojazkoju nadijeju.
Ja prodovżuvav:
— Hadaju, ja maju povne pravo počastuvaty junu ledi obidom. Čy ne tak?
— Ce vaše pravo, ser.
Ja distav z kyšeni kredytku.
— Skiľky vona vynna?
Jakby ja buv vypadkovym vidviduvačem restoranu, ociänt napevno vidchylyv by
moju propozyciju, zapidozryvšy mene v nečystych namirach ščodo divčynky. Prote ja tut
často obidav, na meni bula forma liotčyka, a krim toho, moja zovnišnisť i vymova svidčyly
pro pochodżennia z Poludennych, otoż vin vyrišyv, ščo ja prosto choču vyručyty zemliačku.
— Visimdesiat pjať rupij, ser.
— Vidrachujte.
Ociänt zniav z mojeji kredytky hroši, potim skazav:
— Diakuju vam, ser. Nam ni do čoho zajvi problemy. — Vidtak povernuvsia do
divčynky: — A vy, mis, zaraz że jdiť do kamery schovu i viźmiť svoju sockartku. Zavżdy
trymajte jiji pry sobi. Zrozumilo?
Vona lyše movčky kyvnula, leď perevodiačy podych vid chvyliuvannia. Z usioho bulo
vydno, ščo cej prykryj incydent zmusyv jiji dobriače ponervuvaty.
Ociänt pišov obsluhovuvaty inšych klijentiv, a ja pidbadiorlyvo usmichnuvsia svojij
junij susidci i povernuvsia do perervanoho obidu.
Za chvylynu vona pidvelasia j nesmilyvo pidijšla do mene.
— Duże vam diakuju. Vy mene zdorovo vyručyly.

— Puste, — vidpoviv ja. — Nastupnoho razu buď uvażniša, ne zalyšaj svoju kartku
v bagażi.
— Avżeż… Ja budu uvażnoju… — Divčynka zamjalasia. — Ja… ja tak rozumiju, ščo
meni ne można vidškoduvaty vaši vytraty?
— Pravyľno rozumiješ. Ta ne perejmajsia: čerez ti visimdesiat pjať rupij ja ne zbankrutuju. Jakščo ż sovisť ne dozvolyť tobi żyty v borhu peredi mnoju, to poprosyš baťkiv
pererachuvaty ciu sumu do fondu profspilky liotčykiv — i my budemo kvyty.
Vona narešti usmichnulasia. Vid jiji usmišky navkolo stalo svitliše, niby sonečko
zijšlo. Ja mymovoli podumav, ščo z takoju čarivnoju, z takoju promenystoju usmiškoju
vona vże za kiľka rokiv počne rozbyvaty čoloviči sercia.
— Bezumovno, mistere… — vona zrobyla pauzu, ščob pročytaty napys na imennij
planci z pravoho boku moho kitelia, — …e-e, kapitane Matusivikz.
— Matusevyč, — popravyv ja. — Spolučennia „c” i „z” poznačaje zvuk „č”. A tebe
jak zvaty?
— Rašeľ… tobto Rejčel.
— To Rašeľ čy Rejčel?
— Rašeľ. Ale pyšeťsia tak samo, jak Rejčel.
Tiľky zaraz ja vidčuv u jiji movi pevnu svojeridnisť. Meškanci Poludennych rozmovlialy čystoju anglijśkoju, ta ce aż nijak ne označalo, ščo vymova na vsich ostrovach bula
odnakovoju. U Rašeli akcent včuvavsia syľniše, niż zvyčajno, i ja nijak ne mih pryvjazaty
joho do geograji archipelagu. Slova jiji lylysia mjako ta melodijno.
— Do reči, ty zvidky?
U velykych sirych očach Rašeli promajnula rozhublenisť. Zdavalosia, vona ne vidrazu zrozumila moje zapytannia, a potim, koly narešti zbahnula, pro ščo jdeťsia, šče
kiľka sekund barylasia z vidpoviddiu.
— Springld, ostriv Dżersi.
— Hm, nikoly tam ne buv. Odnak čuv, ščo u vas čudovyj kurortnyj kompleks.
— Aha, — pidtverdyla Rašeľ.
Na ciomu naša rozmova zhasla. Rašeľ šče trochy postojala bilia moho stolyka, peremynajučyś z nohy na nohu, todi jakoś nepevno movyla:
— Nu, ja pišla…
— Ščaslyvo, — vidpoviv ja. — Ne zabuď pro kartku.
— Ne zabudu. Šče raz diakuju.
Podaruvavšy meni na proščannia svoju osiajnu usmišku, Rašeľ popriamuvala do vychodu. Ja proviv divčynku dovhym pohliadom i z zazdristiu podumav, ščo jiji baťkovi neabyjak potalanylo. Čolovik, u jakoho je taka dońka, maje vidčuvaty sebe nadzvyčajno ščaslyvoju liudynoju…

Koly čerez pivhodyny ja vyjšov z restoranu, to čomuś zovsim ne zdyvuvavsia, pobačyvšy, ščo v tuneli mene čekaje Rašeľ. Ne można skazaty, ščo ja rozrachovuvav jiji
znovu pobačyty, ale ščo chotiv — tak.
— Uże vziala kartku? — zapytav ja.
— Ni.

— Čomu?
— Bo zalyšyla jiji vdoma.
Podumky ja obizvav sebe bovdurom. Slid bulo vidrazu zdohadatysia, ščo Rašeľ zbrechala ociäntovi. Vona ne mohla zabuty svoju sockartku v bagażi, adże todi ne mala b
čym zaplatyty za korystuvannia kameroju schovu. Otże, bagażu v neji zovsim ne bulo,
vona pryletila lyše z tym, u ščo bula vdiahnena.
— Nepryjemna istorija, — skazav ja. — Čym możu dopomohty? Uziaty zvorotnyj
kvytok?
Rašeľ javno ne rozrachovuvala na taku ščedrisť z moho boku i na sekundu naviť
zavmerla vid zdyvuvannia.
— Och, diakuju, ne varto. Ja pryjichala v hosti do diaďka, vin pro mene podbaje. Ot
tiľky… — vona zbenteżylasia, — problema v tomu, jak do nioho distatysia. Mij dżersijśkyj
projiznyj na metro tut ne dije.
— Zrozumilo. Nu ščo ż, pišly ja kupliu tobi żetony.
My popriamuvaly v inšyj kineć tuneliu, de buv vchid na stanciju pidzemky.
— A diaďko choč znaje pro tvij pryjizd? — pocikavyvsia ja.
— Zvyčajno.
— To čomu ne zustriv tebe?
— U nioho lekciji v universyteti. My domovylysia, ščo ja doberusia sama. Zreštoju,
ja vże ne maleńka.
Ja skeptyčno usmichnuvsia, odnak ne stav zaperečuvaty.
— Tvij diaďko vykladač?
— Aha. Profesor zyky.
My vvijšly u vestybiuľ metro, ja vstavyv svoju kredytku v najblyżčyj avtomat i
oderżav pjať żetoniv.
— Vystačyť?
— Vlasne, meni dosyť odnoho, — vidpovila Rašeľ, prote vziala v mene vsi żetony,
čotyry z nych sunula v bičnu kyšeniu štaniv, a ostannij stysnula v ruci. Skoromovkoju
promymryvšy slova podiaky, vona vże zrobyla bula krok do eskalatora, aż raptom zavmerla i rvučko povernulasia do mene. Oblyččia jiji stalo blidym, a v očach zastyh żach.
— Ščo z toboju? — sturbovano zapytav ja. — Tobi pohano?
— Tychše! — naprużeno prošepotila Rašeľ. — Ničoho ne każiť… Ne povertajtesia.
Povz nas projšov vysokyj čornoškiryj čolovik u strokatomu vbranni i zupynyvsia bilia susidnioho avtomata. Rašeľ staranno namahalasia ne dyvytysia na nioho, ale mymochiť skosa steżyla za nym.
Čolovik, ne zvertajučy na nas uvahy, kupyv żetony j popriamuvav do turniketiv. Rašeľ narešti ohovtalasia, micno schopyla mene za ruku i potiahla do vychodu z metro.
— Chutčiš. Chodimo!
Zovsim spantelyčenyj, ja bez zaperečeń pišov za neju.
Vyjšovšy nazovni, Rašeľ vidpustyla moju ruku j bezsylo prytulylasia do sklianoji
stiny. Vona vsia tremtila, na jiji čoli vystupyly kraplyny potu. Vona ne prosto zliakalasia
— vona bula nażachana.
— Ty pojasnyš meni, ščo stalosia? — suvoro zapytav ja. — Ty znaješ toho čolovika?
— Ce… — Jij zabraklo povitria. — Ce pjatdesiatnyk.
Meni znadobylosia ne menše desiaty sekund, aby vtoropaty, pro ščo jdeťsia. Jak i vsi