Nauka Mental Game of Poker (PDF)

Nauka - Mental Game of Poker
11 sierpnia 2015
08:40

Nie bez powodu Jared Tendler zaczyna swoją książkę od tematyki uczenia się. Myślę, że jest to jedna
z najważniejszych umiejętności życiowych. Każdy wypracowuje pewne nawyki i metody nauki, ale nie
zawsze te metody przynoszą najlepsze rezultaty. Ten kto wie jak się uczyć, ma odpowiednio
wytrenowany mózg, który szybko przyswaja informacje, ten szybko dociera na szczyt w każdej
dziedzinie. Szczególnie w dzisiejszych czasach jest to bardzo istotne co doskonale pokazują potrzeby
rynku pracy. Posiadanie określonej wiedzy w wielu zawodach odgrywa coraz mniejsze znaczenie,
natomiast elastyczność i umiejętność szybkiego adaptowania się do zmian środowiska, uczenia
nowych rzeczy staje się coraz bardziej kluczowa.
Modele uczenia się
Adult Learning Model (oryg. Four stages of competence, Burch, 1970)
1. Nieświadoma niekompetencja (nie wiem, że nie wiem)
2. Świadoma niekompetencja (wiem, że nie wiem)
3. Świadoma kompetencja (wiem, że wiem)
4. Nieświadoma kompetencja (nie wiem (a raczej nie czuję, nie myślę) o tym, że wiem – nawyk)
Oczywiście dla pokerzystów najważniejszy jest ostatni punkt. Grając sesję w większości podejmujemy
automatyczne decyzje. Dlatego jeżeli ktoś przyswoił złe nawyki (np. zbyt szeroki open z EP )to później
gra w ten sposób i nawet nie zdaje sobie z tego sprawy. Na całe szczęście nawyki można korygować i
wracając do etapu świadomej kompetencji ponownie kształtować nowe. Od tego są analizy,
coachingi itd.
Jednakowo ważne jest wystawianie się na nowe bodźce (filmiki, artykuły, review gry z innymi
użytkownikami) aby jak najczęściej uświadamiać sobie swoją niekompetencję (pkt. 2). Np. nauczony
starą szkołą push/foldować <12bb ktoś nie wie i nie wpadnie na to, że są sytuacje w których warto
miniraisować. Istnieje jednak pewna pułapka na tym etapie, między punktem 2-3, którą dobrze
przedstawia kolejny model.
Inchworm

Każdy z nas posiada pewien zakres jakości swojej gry począwszy od A-game, B-game aż po C-game.
Najczęściej nasza gra oscyluje ok. średniej naszych umiejętności i zasobów, natomiast w niewielkim
procencie doświadczamy super A-game lub mega tiltujących sesji. Pułapka o której wcześniej
wspomniałem jest dość fajnie widoczna na tym wykresie. Mianowicie, ucząc się nowych
umiejętności, konceptów w pokerze itd. przesuwamy prawą część wykresu jeszcze bardziej w prawo.
Nauka Strona 1

umiejętności, konceptów w pokerze itd. przesuwamy prawą część wykresu jeszcze bardziej w prawo.
Co się dzieje z końcem? Nic. Zostaje w miejscu. Ucząc się nowych rzeczy i jednocześnie nie
pozbywając się naszych leaków lub problemów mindsetowych z lewej strony wykresu narażamy się
na jeszcze większą polaryzację jakości naszej gry. W gorszych okresach będziemy tak samo tiltować
jak przed nabyciem nowej wiedzy, a w lepszych będziemy ciut lepiej grali. Dlatego priorytetem
powinna być praca nad leakami w grze oraz mindsecie, uzupełnianie bardzo podstawowych braków
wiedzy, a następnie uczenie się nowych konceptów. Sam kiedyś wpadłem w pułapkę oglądania
produkcji z kilku leveli wyżej i nigdy się to nie kończyło dobrze.
Ten wykres można odnieść szerzej do różnych kontekstów życiowych. Kiedyś prowadząc mini
warsztacik z self-coachingu pokazałem go ludziom żeby unaocznić pewne pułapki w zarządzaniu
czasem. Wiele osób szukając sposobów na dobre gospodarowanie czasem ściąga mase aplikacji na
smartfona, kupuje kalendarz, czyta o tysiącu metod zarządzania czasem i stara się to wszystko
wprowadzić w życie. Zupełnie ignorują swoje leaki, czyli lewą strone wykresu takie jak np.
nieregularny sen, złe odżywianie, brak energii, siedzenie po kilka godzin na fejsie itd. które z
ogromną siłą potrafią zaburzyć plan dnia.
Psychologia uczenia się cz. 2 – process model

Tak jak poprzednie modele – Process Model nie jest żadnym odkrywczym modelem, który
zrewolucjonizuje nasze podejście do gry. Natomiast w bardzo fajny sposób pozwala strukturalizować
naszą rutynę rozwoju w pokerze. Składa się on z następujących etapów:
1. Przygotowanie/Rozgrzewka – czyli to co robimy przed sesją. Czy jest to pewna zaplanowana
rutyna, czy raczej spontaniczne siadanie do sesji kiedy nam przyjdzie na to ochota? Tutaj oczywiście
każdy ma swoje wypracowane sposoby. Ja np. przeglądam kilka zamarkowanych rąk z poprzedniej
sesji. Czasem wystarczą 3-4 ręce, aby wejść w odpowiedni stan. Z punktu widzenia funkcjonowania
mózgu jest to nic innego jak przygotowanie odpowiednich jego obszarów (myślenie analityczne,
racjonalne) do pracy oraz wyciszenie z ewentualnych emocji, które towarzyszyły nam wcześniej
(układ limbiczny). Zwiększamy w ten sposób szanse na to, że będziemy grali nasze A-game od
początku sesji. Każdy kto grał randomowe sesje, gdziekolwiek, kiedykolwiek – byle grać – wie, że
wystarczy jeden błąd i efektem kuli śnieżnej sesja potrafi potoczyć się w bardzo złym kierunku. Jared
podaje jeszcze kilka propozycji na rozgrzewkę:
• Przeglądnięcie swoich długoterminowych celów oraz ustalenie celów dla tej konkretnej sesji
(volume, wprowadzanie poprawek do gry, utrzymywanie odpowiedniego mindsetu itd.)
• Przeglądnięcie listy z rozwiązaniami dla swoich najczęstszych pokerowych leaków (np. przed
bezmyślnym stealowaniem z btn popatrzyć najpierw na fold to steal, 3bet, cold call na sb/bb itd.)
• Dokładnie to samo co wyżej tylko dla mindsetowych leaków
• Medytacja, ćwiczenia oddechowe, wizualizacja
• Słuchanie ulubionej muzyki (ewentualnie jakieś motywujące video z podkładem muzycznym)

2. Grind – tutaj w zasadzie niewiele można napisać. Gra jest etapem na którym włączamy wszystkie
nasze dostępne zasoby i staramy się robić to jak najlepiej od początku do końca. Pozbywamy się
dystraktorów, nie analizujemy spotów podczas sesji, podejmujemy najlepsze decyzje oparte na
racjonalnych uzasadnionych przesłankach. Oczywiście łatwiej powiedzieć niż zrobić, ale to jest
Nauka Strona 2

racjonalnych uzasadnionych przesłankach. Oczywiście łatwiej powiedzieć niż zrobić, ale to jest
właśnie główny proces, który doskonalimy.
3. Wynik – rzecz, która raczej najmniej nas powinna interesować biorąc pod uwagę pojęcie wariancji
w pokerze. Oczywiście ciężko nie zerknąć po sesji do cashiera lub trackera, ale warto tutaj pamiętać
o tym, że nasza sesja była pojedynczą cegiełką w budowaniu całościowego wyniku. Tutaj Jared
wprowadza problematykę bycia results oriented. Ocena swojej gry na podstawie pojedynczych
wyników sesji sprawia, że nasze emocje wirują jak rollercaster. Podczas upswinga cieszymy się i chce
nam się grać, natomiast podczas zjazdów czujemy się źle i dalsza gra przychodzi nam ciężko.
Zdecydowanie lepiej jest „podpiąć” swoje emocje pod takie czynniki jak volume, zrealizowane cele,
widoczny progres w grze itd.
4. Ocena – zaraz po zakończeniu gry warto podsumować kilka rzeczy:
• Z czym mieliśmy największy problem podczas sesji (ciężkie decyzje, emocje itd.)
• Jak duży był wpływ wariancji na wynik (czasem ciężko to ocenić, ale jeżeli mamy poczucie, że sesja
była „pechowa” to nie warto temu zaprzeczać)
• Czy zrealizowaliśmy wyznaczony cel (volume, wprowadzanie nowych zagrań itd.)
• Czy udało nam się wprowadzić nowe zmiany nad którymi pracujemy
• Jeżeli markowaliśmy ręce to przynajmniej przy tych, które sprawiły nam największą trudność warto
zanotować jaka była dynamika gry, co wtedy myśleliśmy, jak oceniliśmy przeciwnika itd. Po dłuższym
czasie podczas analizy nasz proces myślowy może lekko różnić się od pierwotnego
Widziałem tutaj na forum wielokrotnie fajne tabele w Excelu do oceny swojej gry. Sam też kiedyś z
takiej korzystałem. Pora chyba zrobić nową

5. Analiza – na tym etapie pozostaje nam już tylko na chłodno z jak największym obiektywizmem
przyglądnąć się naszej grze robiąc HH review, najlepiej w innymi, bardziej doświadczonymi graczami
lub przynajmniej na tym samym poziomie. Długo nie doceniałem tego typu pracy nad grą, ale
uważam, że jest to jedna z najbardziej efektywnych form poprawy swoich umiejętności (pozdrawiam
ekipę skajpową)
Jared Tendler sugeruje, że model ten można zastosować do innych czynności, które chcemy
usprawniać w naszym życiu. I w sumie teraz jak na to patrzę to widzę, że robiłem dokładnie to samo
próbując usprawniać różne obszary w moim życiu. Ten proces jest pewnego rodzaju istotą SelfCoachingu. Przygotowujesz się -> realizujesz -> pod koniec oceniasz, sprawdzasz co mogłeś zrobić
lepiej, co zrobisz następnym razem i od nowa koło się zatacza.

Nauka Strona 3